Il monogramma di Elitis

VEDI IL VIDEO  “Da Monogramma” , Da “Monogramma” in greco, voci di Iulita Iliopulu e Mikis Theodorakis , I poeti greci parlano di poesia: Seferis, Elitis e Ritsos , “Vento del nord” di Elitis-Theodorakis cantata da Milly

Firenze, 22 agosto 2018

Da «Monogramma» 

Tanto la notte, tanto l’urlo nel vento

Tanto la goccia nel cielo, tanto il silenzio

Tutt’intorno il mare despota

L’arcata del cielo con le stelle

Tanto il tuo più piccolo respiro

Tra le quattro pareti, il soffitto, il pavimento

Io non ho altro se non

L’urlo che è tuo e mi colpisce la mia voce

L’odore che è il tuo e s’infuriano gli uomini

Perché non sopportano quel che non hanno

Provato ed è loro straniero, è presto, mi senti

È presto ancora in questo mondo amore mio

Per parlare di te e di me.

IV

È presto ancora in questo mondo, mi senti

I mostri non sono stati domati, mi senti

Il mio sangue perduto e l’affilato, mi senti

Coltello

Come ariete corre nei cieli

E delle stelle spezza i rami, mi senti

Sono io, mi senti

Ti amo, mi senti

Ti prendo per mano, ti conduco, ti metto

La bianca veste nuziale di Ofelia, mi senti

Dove mi lasci, dove vai e chi, mi senti

Ti tiene per mano lassù tra i diluvi

Le gigantesche liane e la lava dei vulcani

Verrà giorno, mi senti

Che ci seppelliranno e poi, dopo migliaia di anni, mi senti

Non saremo che pietre lucenti, mi senti

Dove si rifrangerà l’indifferenza, mi senti

Degli uomini

E migliaia di pezzi da buttare, mi senti

Nell’acqua ad uno ad uno, mi senti

Conto i miei amari ciottoli, mi senti

E il tempo è una grande chiesa, mi senti

Dove le icone a volte, mi senti

Dei Santi

Piangono lacrime vere, mi senti

Le campane aprono in alto, mi senti

Un profondo valico per lasciarmi passare

Gli angeli aspettano con ceri e salmi funebri

Non me ne andrò via di qui, mi senti

O insieme tutti e due o nessuno, mi senti

Questo fiore della tempesta e, mi senti

Dell’amore

Una volta per sempre lo cogliemmo, mi senti

E non potrà più fiorire, mi senti

Su altri pianeti o stelle, mi senti

Non c’è la terra e neppure il vento

Lo stesso vento che toccammo, mi senti

E non un giardiniere che ci sia riuscito, mi senti

Da inverni e bore simili, mi senti

Spuntare un fiore, solo noi, mi senti

In mezzo al mare

Con la sola volontà dell’amore, mi senti

Alzammo intera tutta un’isola, mi senti

Con grotte, promontori e rupi in fiore

Senti, senti

Chi parla nelle acque e chi piange – senti?

Chi cerca l’altro, chi grida – senti?

Sono io che grido ed io che piango, mi senti

Ti amo, ti amo, mi senti.

(traduzione di Paola Maria Minucci)

Da «Το Μονόγραμμα»

Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο

Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά

Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική

Καμάρα τ’ ουρανού με τ’ άστρα

Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πια δεν έχω τίποτε άλλο

Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα

Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου

Να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι

Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο

Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς;

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.

ΙV

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς;

Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ’ ακούς;

Το χαμένο μου το αίμα και το μυτερό, μ’ ακούς;

Μαχαίρι

Σαν κριάρι πού τρέχει μες στους ουρανούς

Και των άστρων τούς κλώνους τσακίζει, μ’ ακούς

Είμ’ εγώ, μ’ ακούς

Σ’ αγαπώ, μ’ ακούς

Σε κρατώ και σε πάω και σού φορώ

Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ’ ακούς

Πού μ’ αφήνεις, πού πάς και ποιος, μ’ ακούς

Σού κρατεί το χέρι πάνω απ’ τούς κατακλυσμούς

Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες

Θα ‘ρθει μέρα, μ’ ακούς

Να μάς θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι, μ’ ακούς

Λαμπερά θα μάς κάνουν πετρώματα, μ’ ακούς

Να γυαλίσει επάνω τούς η απονιά, μ’ ακούς

Των ανθρώπων

Και χιλιάδες κομμάτια να μάς ρίξει, μ’ ακούς

Στα νερά ένα ένα, μ’ ακούς

Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ ακούς

Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ’ ακούς

Όπου κάποτε οι φιγούρες, μ’ ακούς

Των Αγίων

Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ ακούς

Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ’ ακούς

Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω

Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς

Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς

Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς

Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ’ ακούς

Της αγάπης

Μια για πάντα το κόψαμε, μ’ ακούς

Και δεν γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς

Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς

Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας

Πού αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ ακούς

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ’ άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς

Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς

Μες στη μέση της θάλασσας

Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ’ ακούς

Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς

Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς

Άκου, άκου

Ποιός μιλεί στα νερά και ποιός κλαίει — ακούς;

Ποιος γυρεύει τον άλλον, ποιος φωνάζει — ακούς;

Είμ’ εγώ πού φωνάζω κι είμ’ εγώ πού κλαίω, μ’ ακούς

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.

Odisseas Elitis 

(1972)

ARCHIVIO POST PRECEDENTI

Le ultime NOTIZIE DI POESIA

NOTIZIE DI POESIA 2012 , NOTIZIE DI POESIA 2013 , NOTIZIE DI POESIA 2014 , NOTIZIE DI POESIA 2015 , NOTIZIE DI POESIA 2016 , NOTIZIE DI POESIA 2017 , NOTIZIE DI POESIA gennaio-marzo 2018 , NOTIZIE DI POESIA aprile-giugno 2018 , NOTIZIE DI POESIA luglio 2018

© Riproduzione riservata